Όταν ξεκίνησε το καλοκαίρι ο Ζαρντίμ δεν ήξερε τι ομάδα είναι ο Ολυμπιακός (δηλαδή ποιους παίχτες θα έχει στα χέρια του) και ο Ολυμπιακός -νομίζω- δεν ήξερε τι προπονητής είναι ο Ζαρντίμ. Δηλαδή πώς παίζουν οι ομάδες του, πώς αντιλαμβάνεται ο ίδιος το ποδόσφαιρο κτλ.
Η συνεργασία προέκυψε στη βάση μιας αμοιβαίας άγνοιας: όλοι έπρεπε με τον καιρό να μάθουν. Θα θυμόσαστε πιστεύω ότι όταν βγήκε το βελούδινο διαζύγιο με το Βαλβέρδε η πρώτη κίνηση ήταν να βρεθεί κάποιος που να αντικαταστήσει τον Ερνέστο εγγυώμενος κάποιου τύπου συνέχεια της δουλειάς του: τότε λέγονταν ότι τον επόμενο προπονητή θα τον υποδείκνυε ο Βαλβέρδε. Υποδείξεις υπήρξαν, προπονητής τύπου Βαλβέρδε όχι.
Γιατί; Πρώτον γιατί αυτοί οι προπονητές είναι δύσκολες περιπτώσεις, πολύ της μόδας και συνήθως έχουν ομάδα. Δεύτερον γιατί έτσι κι αλλιώς από την ομάδα του Ερνέστο λίγα πράγματα θα έμεναν οπότε τι να τον κάνεις κάποιον που θα συνέχιζε τη δουλειά από εκεί που ο προηγούμενος σταμάτησε; Με τον Ορμπάιθ, το Μέλμπεργκ, τον Μακούν, τον Μαρκάνο και τον Μιραλάς με μια βαλίτσα στο χέρι, και τον Αβραάμ Παπαδόπουλο τραυματία ο Ολυμπιακός έπρεπε να αποκτήσει μια καινούργια άμυνα, μια καινούργια μεσαία γραμμή και μια καινούργια επίθεση – δηλαδή εν τέλει μια καινούργια ομάδα.
Το καλοκαίρι είδα λίγα φιλικά του Ολυμπιακού – κατά σύμπτωση τα τρια τελευταία (με Μάλαγα, Σπόρτινγκ και Νάπολι) που δεν ήταν και τα καλύτερα. Είδα όμως δυο ματς της Μπράγκα (με την Πόρτο ήττα με 0-1 και την Μπενφίκα 1-1) για να θυμηθώ πως έπαιζε: δεν απογοητεύτηκα, δεν ενθουσιάστηκα. Το καλό είναι ότι η πορτογαλική ομάδα με προπονητή το Ζαρντίμ είχε κάποια στοιχεία στο παιγνίδι της πολύ μοντέρνα (κατοχή μπάλας, καλή επιθετική άμυνα, πολύ ενέργεια) και το κακό ότι το παιγνίδι της δεν είχε καμία σχέση με αυτό του Ολυμπιακού του Βαλβέρδε.
Πέρα από τις διατάξεις και λοιπά ασήμαντα στα οποία στην Ελλάδα μάθαμε να δίνουμε βάρος γιατί είναι εύκολα, η Μπράγκα έπαιζε πολύ πορτογαλικά: όχι τόσο σαν ομάδα του Σάντος, όσο σαν ομάδα του Μασάδο που 'χε περάσει πέρυσι από τον Αρη. Αντί για πρέσινγκ ψηλά υπήρχε πυκνότητα στα μετόπισθεν όταν η ομάδα αμύνονταν και αντί για κάθετο ποδόσφαιρο από τα άκρα υπήρχε πολύ πάσα στον άξονα και πολύ «ένα- δύο».
Με το περσινό υλικό ο Ολυμπιακός δύσκολα θα μπορούσε να παίξει αυτό το ποδόσφαιρο – με τις προσθήκες του Γκρέκο, του Μασάδο, του Τάτου, ουσιαστικά του Φέισα που κι αυτός σαν καινούργιος είναι και φυσικά του Μήτρογλου, υπάρχει μια πιθανότητα τα θέλω του Ζαρντίμ να γίνουν πράξη αρκεί να υπάρχει χρόνος. Ο Πορτογάλος ξέροντας ότι χρειάζεται η ομάδα να δοκιμάσει πολλά και ν αλλάξει συνήθειες όχι τυχαία έφτιαξε ένα πρόγραμμα προετοιμασίας βασισμένο σε πολλά δύσκολα φιλικά ματς εκτός έδρας: τα τεστ κόντρα σε αδύναμους αντιπάλους στην Ελλάδα δεν θα είχαν νόημα αφού ο βαθμός της δυσκολίας είναι μικρός. Μην ξεχνάτε ότι ο κόουτς έπρεπε να αξιολογήσει και το υλικό κι αυτό θα μπορούσε να γίνει μόνο αν έβλεπε παίκτες που δεν γνώριζε κόντρα σε αντιπάλους γνωστής αξίας.
Ο Ζαρντίμ είχε ένα δύσκολο καλοκαίρι γιατί έπρεπε να κάνει αξιολόγηση υλικού (με την υποχρέωση να διώξει και παίκτες) και ταυτόχρονα μια νέα ομάδα. Μην ξεχνάτε ότι στην αρχή δεν είχε καν τους διεθνείς, πράγμα που έκανε τη δουλειά δυσκολότερη. Σήμερα λέγεται ότι ζήτησε δυο παίκτες ακόμα: το βρίσκω απολύτως λογικό όπως και το να διώξει δυο τρεις που δεν κάνουν για το δικό του ποδόσφαιρο. Να με κάψει ο Θεός, αλλά δε βλέπω πως π.χ ο Φετφατζίδης, ο Πάντελιτς, ο Βλαχοδήμος θα παίξουν σε μια ομάδα στην οποία η γρήγορη κυκλοφορία της μπάλας, δηλαδή η πολύ κίνηση και η πάσα με τη μία, μοιάζει να είναι ο βασικός σκοπός!
Το πρόβλημα του Ζαρντίμ δεν είναι τι ομάδα θα φτιάξει: αν έχει χρόνο να δουλέψει θα τη φτιάξει – το πρόβλημα είναι τι ομάδα βρήκε! Υπάρχει πολύς κόσμος που τον περσινό Ολυμπιακό ήδη τον νοσταλγεί. Καταλαβαίνει ότι δεν θα έπρεπε να δοθεί στο Μέλμπεργκ συμβόλαιο δυο χρόνων με 1,5 εκατ ευρώ καθαρά το χρόνο. Καταλαβαίνει ότι ο Ορμπάιθ και ο Μαρκάνο χωρίς το Βαλβέρδε θα είχαν τις δυσκολίες που έχει και ο Φουστέρ. Καταλαβαίνει ότι η πώληση του Μιραλάς ήταν μια λογική πράξη όμως μολονότι δείχνει κατανόηση ήδη υποφέρει από κάποιου τύπου νοσταλγία! Το πρόβλημα δεν είναι μια ήττα από τη Νάπολι, αλλά η σταδιακή επίγνωση ότι μαζί με τον Ισπανό έφυγε και ένας Ολυμπιακός που άρεσε και ο οποίος εύκολα σχετικά θα μπορούσε να βελτιωθεί. Εύκολα, αλλά πανάκριβα προσθέτω εγώ.
Η χρονιά θα είναι ενδιαφέρουσα. Πριν ξεκινήσει το πρωτάθλημα πολλοί έλεγαν ότι ο Ολυμπιακός θα έχει αντίπαλο τον εαυτό του: πολύ σωστά. Μόνο που ο αντίπαλος δεν θα είναι ο κακός εαυτός, αλλά ο καλός, ο περσινός…
Λέξεις κλειδιά: