Τα κόμματα έχουν πια χάσει κάθετι επαναστατικό και έχουν καταλήξει να έχουν το χαρακτήρα γραφειοκρατικό μέσα από τους ίδιους τους θεσμούς που τους έχει δώσει το σύστημα διαιωνίζουν απλώς τους ίδιους θεσμούς και το ίδιο σύστημα μέσα από ''επαναστατική'' φρασεολογία. 'Εχουν αποξενωθεί από τον ουσιαστικό αγώνα και περιορίζονται στη θεωρία και τα λόγια. Ισχυρίζονται πως θέλουν την απελευθέρωση της εργατικής τάξης μα μέσα από τον ιεραρχικό τους και ηγετικό τους χαρακτήρα απλά πλάθουν ένα εργάτη δούλο. Αυτή τη φορά όχι μόνο του αφεντικού του αλλά και του ηγέτη του. Με αυτό το τρόπο κανένας άνθρωπος δε θα απελευθερωθεί υπακούωντας σε έναν αρχηγό που υποτίθεται πως κατέχει την απόλυτη αλήθεια και γνώση για τα δικαιώματα του εργάτη. Κάθε κόμμα δηλαδή βλέπει τους ανθρώπους σαν μάζες που θέλει να καθοδηγήσει μη αφηνοντάς τες να αυτοοργανωθούν και να αυτονομιθούν. Καθοδηγούν τις μάζες σαν να είναι κοπάδι και όχι το καθένα σαν άτομο και προσωπικότητα με τις δικές του επιθυμίες και γνώμεις Έτσι οι ίδιοι οι υποστηρικτές τους