Χρωματίζοντας σε όλο της το μεγαλείο την αντιφατικότητα των δυο εννοιών, ο Στόγιαν Ντόνεφ «αφηγείται» το έργο του: «Φως και σκοτάδι: δύο έννοιες αντίθετες. Μεταξύ τους η αλλαγή, σαν τη μέρα με τη νύχτα, τη ζωή με τον θάνατο. Τίποτα δεν είναι αιώνιο. Γεγονότα και μνήμες χάνονται μέσα στο σκοτάδι του χρόνου, μέχρι καινούργιες αλήθειες να ξεπροβάλουν πάλι στο φως. Έντονο φως που ανοίγει τα μάτια προς τον εαυτό μας και τον κόσμο γύρω μας και μετά πάλι σκοτάδι που περιέχει το φως, ένα φως ήπιο, πιο πολύτιμο, το φως της τέχνης. Οι ακτίνες του ήλιου ακουμπούν τη γη. Μαρμάρινες στήλες υψώνονται από τη γη προς το σύμπαν. Όλα σχετίζονται με το ανθρώπινο πνεύμα και το ύψος γίνεται το μέτρο σύγκρισης που μας κάνει να διερωτόμαστε: Ποιοί είμαστε; Προς τα που πάμε; Μέσα από τα ποιήματα γίνεται η επικοινωνία των ψυχών και φωτίζεται ο κόσμος ολόκληρος, φωτίζεται το σκοτάδι και φαίνεται πάλι φως».