Χρωματίζοντας σε όλο της το μεγαλείο την αντιφατικότητα των δυο εννοιών, ο Στόγιαν Ντόνεφ «αφηγείται» το έργο του: «Φως και σκοτάδι: δύο έννοιες αντίθετες. Μεταξύ τους η αλλαγή, σαν τη μέρα με τη νύχτα, τη ζωή με τον θάνατο. Τίποτα δεν είναι αιώνιο. Γεγονότα και μνήμες χάνονται μέσα στο σκοτάδι του χρόνου, μέχρι καινούργιες αλήθειες να ξεπροβάλουν πάλι στο φως. Έντονο φως που ανοίγει τα μάτια προς τον εαυτό μας και τον κόσμο γύρω μας και μετά πάλι σκοτάδι που περιέχει το φως, ένα φως ήπιο, πιο πολύτιμο, το φως της τέχνης. Οι ακτίνες του ήλιου ακουμπούν τη γη.